Op tv
verbleekt de magie van een optreden. En al helemaal als dit een registratie
betreft van een concert in het theater.
Je mist de thematische spanningsboog, de dringende noodzaak en warmte van de live ervaring. Levende muziek op tv
slaat dood. De theatrale effecten komen tot hun recht in het pluche en veel
minder voor de buis waar je overgeleverd bent aan de cameravoering van de
tv-regie. Dat werkt niet in geval van popmuziek. Pijnlijk duidelijk werd dit
ook tijdens de compilatie van het concert van Rowwen Hèze vanuit het Luxor theater in
Rotterdam alwaar ze een avond 'Hemel op
Aarde' ten beste gaven, de theatertournee die nog tot en met 27 april door
Nederland en Vlaanderen trekt. Reden dus om vooral de band live te bekijken. Dan bloeit, groeit en boeit de Limburgse
formatie, dan overstijgen ze het moment en nemen je mee naar die andere wereld.
De wereld van de verbeelding, herinnering en expressie. Op het kruisvlak van
liefde en weemoed; even mistroostig als euforisch. De tv ketent die
spontaniteit, zeker als er geknipt wordt in de registratie. Het is als een
opera zonder recitatieven. Een avondje hits met veel nadruk op hun laatste
muzikale wapenfeit. Gewoon leuk, gezellig amusement voor de grootste familie
van Nederland.
Het ligt
zeker niet aan de band, die speelt ook die avond in Rotterdam weer gedreven.
Evenmin aan het publiek. Maar toch slaat de vonk niet over. Misschien waren
mijn verwachtingen te groot en had ik naïef gehoopt mijn genoten avondje 'Hemel op Aarde' te herbeleven vanuit
mijn luie stoel voor de tv. Dat werd een deceptie. De nummers waren door de
Tros willekeurig gerangschikt en misten daardoor een centrale verhaallijn, een
context. En net die context, dat narratief, is bepalend voor een geslaagde avond
in het theater. Op volle toeren, dat wel, maar alles behalve rock ‘n’ roll, best swingend, doch geen
uitbundigheid, gemoedelijk zonder dwingende intensiteit. Kortom alles wat de live-band wel is. Pas op het eind van de
tv-avond werd het de kijker duidelijk dat het merendeel der gespeelde nummers
afkomstig was van de soundtrack van
de gelijknamige film.
De
trefzekerheid van Poels' composities spreekt ook tijdens de tv-show tot de
verbeelding, daar konden de Tros cameramannen met hun nodeloos gezwiep boven de
redelijk gevulde zaal niets meer aan verprutsen. De liedjes zijn op zichzelf
staande juweeltjes. De beschrijvende kracht van de teksten neemt je mee naar
een universum van liefde, hoop en argeloze schoonheid. Het trekt de contouren
van een vol leven waarin de liefde en het verlangen kleur geven. De muziek van
Rowwen Hèze
is action painting of misschien wel
het werk van een portrettist die de essentie snel en nauwgezet weet te vangen;
zonder toeters en bellen.
Rowwen Hèze is meesterlijk onmodieus met als
grootste zwakte wellicht hun trouw. Hondstrouwe toewijding aan liedjes die
eigenlijk altijd al leken te bestaan. Trouw ook aan het collectief. Misschien
af en toe zelfs beklemmend trouw, als in een huwelijk of binnen familiebanden.
Deze schijnbare zwakte zou echter zomaar de grootste kracht van de groep kunnen
zijn. Majestueus in bedrieglijke eenvoud. Groot in zeggingskracht en
onovertroffen in geknipoogde bravoure. In Poels’ muziek krijgt de roes een
stem. 'Het is een Kwestie van Geduld tot
Heel Holland Limburgs Lult' is een Schnappsidee,
maar wel een aanlokkelijke gedachte tijdens een concert. Tong in de wang, glas
in de hand. Het hele jaar carnaval!
Het
echte ding is de band live zien. Het
kan niet schelen waar, maar op een podium met mensen in een zaal, feesttent of
festivalweide gebeurt er iets. Je zou het een cumulatieve samenzwering kunnen
noemen. Het publiek stuwt de band op en de muziek tilt haar gehoor boven de
bestaande realiteit uit. Een avond Rowwen Hèze is een bezwering, een viering
van het moment. Alles valt samen en het geheel is meer dan de som der delen.
Magische eenvoud.
Op tv
komt die magie niet voldoende tot haar recht. Nogmaals, de nummers zijn goed
uitgevoerd en de schoonheid van de compositie of tekst houdt zich allerminst
verborgen, maar het overstijgt geen realiteit. De voeten blijven op de grond.
De geest kiest geen luchtruim. Dus gaat dat zien in het theater!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten